Ο βασιλιάς είναι γυμνός!

Ο βασιλιάς είναι γυμνός!

Ο βασιλιάς είναι γυμνός!

Ο βασιλιάς είναι γυμνός!

Yπάρχει μια κάποια πίκρα γύρω μας αυτές τις μέρες. Βαθιά πίκρα, πηχτή. Την κόβεις με το μαχαίρι, τη νιώθεις δίπλα σου – όχι τόσο στην καθημερινότητα του δρόμου (εκεί εισπράττεις τα αντίθετα!), αλλά κυρίως στα social media ή στις στήλες γνώμης του έγκυρου τύπου. Στους χώρους αυτούς, διάφοροι ευυπόληπτοι συμπολίτες μας βιώνουν οδυνηρά το μετατραυματικό σοκ δύο και κάτι εβδομάδων μιας νέας –ορμητικής είναι η αλήθεια– διακυβέρνησης (καλή ή κακή, άσ’ τη να δείξει, διάολε!). Πρόκειται για ανθρώπους με προφίλ που ποικίλλει, οι οποίοι είχαν όμως μεθοδικά επενδύσει κόντρα στο ενδεχόμενο μιας κυβέρνησης ΣΥ.ΡΙΖ.Α. για μια σειρά λόγους: η ιδεοληψία, η εμμονικότητα, η αδιαπραγμάτευτη ιδεολογική ετεροδοξία, η σιχαμάρα για τις μάζες, ο ανομολόγητος ελιτισμός, ο ανεπεξέργαστος φόβος, ο εγγενής νοοτροπικός συντηρητισμός, είναι μερικοί μόνο απ’ αυτούς (τα απτά, υλικά «συμφέροντα» τα αφήνω απέξω). Δεν ισχύουν βέβαια για όλους τα ίδια – ας είμαστε δίκαιοι. Για άλλους κυριάρχησε μια υγιής αμφιβολία για την εκκολαπτόμενη νεο-Αριστερά, σκοτεινή άγνοια, αδυναμία «προβολής στο αύριο», ακόμη και –συχνά εύλογη– σύγχυση από τα μηνύματα που εξέπεμπε ο ραγδαία προελαύνων ΣΥ.ΡΙΖ.Α.

Όλα αυτά όμως, ή έστω τα περισσότερα, μας τελειώσανε: ο Σύριζας έγινε κυβέρνηση (έστω και μη αυτοδύναμη), ο ήλιος ανέτειλε κανονικά τη Δευτέρα 26/1 (και συνεχίζει κανονικά έκτοτε), ο Γκοτζίλα δεν εμφανίστηκε στο κλεινόν άστυ (ελπίζουμε να μην αλλάξει κάτι…), οι επτά πληγές του φαραώ δεν έπληξαν τη χώρα (εντάξει, έχουμε κάτι έντονες πλημμύρες, χιονοπτώσεις κ.λπ., αλλά θέλω να πιστεύω πως δεν σχετίζονται με τις πολιτικές εξελίξεις).

Παράλληλα, προέκυψε και κάτι ακόμη μείζον: μια κυβέρνηση που γοργά, απρόσμενα θα έλεγα (ακόμη και για τους υποστηριχτές της), αποκτά στοιχεία πολιτικής ηγεμονίας. Ένα εκρηκτικό ποσοστό παραδοσιακών ψηφοφόρων που δεν επιδοκίμασε στην πρόσφατη κάλπη τη νυν κυβέρνηση, στοιχίζεται δημοσκοπικά μαζί της. Το πάθος τής –σε εξέλιξη– διαπραγμάτευσης άγγιξε τόσους, που κανείς δεν το πίστευε προηγουμένως. Κόσμος πολύς φοβάται μεν, αλλά ελπίζει. Αποδέχεται ανοιχτά πως «δεν πήγαινε άλλο», βλέπει πως το ματς δεν είναι «σικέ» (σαν τους παλιούς αγώνες κατς με τον μακαρίτη τον Σουγκλάκο ή, πιο πρόσφατα, με τον σαμαροβενιζελισμό). Συναντάς φωτισμένα πρόσωπα, που μιλώντας σού δηλώνουν συχνότατα ώς και χαρά. Τα προβλήματα είναι άπειρα και δυσεπίλυτα, όλοι το ξέρουν, εύλογα ανησυχούν αλλά οι εξελίξεις έχουν καταστήσει την «επόμενη μέρα» ουσιωδώς διαφορετική από την προηγούμενη.

Υπάρχουν ωστόσο, για να επανέλθω, μερικοί συμπολίτες μας, και αρκετοί διανοούμενοι και δημόσια πρόσωπα μεταξύ τους, που δεν το αντέχουν όλο αυτό. Απλώς ΔΕΝ βαστάνε αυτό που συμβαίνει. Δεν γουστάρουνε. Δεν το αποδέχονται, ρε παιδί μου. Αντιδρούν βίαια στην περιρρέουσα κουβέντα, πως «κάτι πάει να γίνει», αδερφέ! Χάνουν την ψυχραιμία τους και πετούν φλουμπέτες. Δεν μπορούν λέει να διανοηθούν πως «το ΠΑ.ΣΟ.Κ. ξανάρθε στην εξουσία», πως ο «λαϊκισμός βουλιάζει τη χώρα», πως «η χώρα φεύγει από την Ευρώπη» (που είναι το σπίτι μας) κ.λπ. Και δεν έχω στο μυαλό μου τα στελέχη της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που στο κάτω κάτω κατανοώ ανθρώπινα τα συναισθήματά τους: τόσα χρόνια κολλημένοι με την μπάλα ήσανε, δεν είναι εύκολο.

Αναφέρομαι σε θεωρητικά μορφωμένους ανθρώπους (αρκετοί μάλιστα υπήρξαν/είναι και φίλοι μου) που λίγα μόλις χρόνια πριν θα τους χαρακτήριζα μάλλον «μετριοπαθείς» και σήμερα τους αποκαλώ εξόφθαλμα «εξτρεμιστές του κέντρου». Ο κύκλος αυτός είναι ευρύς και συγκεκριμένος μαζί. Θεωρώ πως μπορεί να περιγραφεί με βεμπεριανούς όρους ως ιδεότυπος. Συμπεριλαμβάνει par excellence συγγραφείς, πανεπιστημιακούς, δημοσιογράφους και δημοσιολογούντες, και γενικώς διαφόρους wannabe ταγούς πουανησυχούν. Ακατάσχετα και μονοδιάστατα. Μονόπαντα, να το πω απλούστερα.

Πρόσωπα που έχουν συγκροτήσει πλέον μια αξιοπαρατήρητη ψυχοσύνθεση: πυρετώδεις στο διαφωτιστικό αίτημα, θεωρούν τους εαυτούς τους ως τους μόνους γνήσιους εκπροσώπους του (τύπου: έχω πάρει μονοπωλιακά την αντιπροσωπεία του ορθού λόγου), τρελαίνονται με την άρνηση της κοινωνίας να τους εισακούσει· πολλοί εξ αυτών, εξάλλου, έχουν δημόσιο λόγο και ρόλο και ίσως αυτό είναι ένα πρόσθετο πρόβλημα. Αδυνατούν πεισματικά να αποδεχτούν, ή έστω να διαγνώσουν, τι θα σήμαινε για την πάσχουσα κοινωνία η κατάρρευση της συντελούμενης προσπάθειας. Πιστεύουν, ίσως, πως απλώς θα γυρίσουμε πίσω στα γνώριμα σχήματα της τρόικας και της ομαλής σχέσης με τα ιδεατά πρότυπά τους της Εσπερίας (αυτά που χορηγούν αδιαπραγμάτευτα στους πολίτες τους όσα εκείνοι δεν υποστηρίζουν για τη χώρα τους). Οι τάλανες, είναι αναλώσιμοι και δεν το γνωρίζουν. Αφοσιωμένοι οπαδοί της «κοινής λογικής», αρκετοί επιστήμονες στον κύκλο αυτό, απεμπολούν τα ίδια τα γνωσιοθεωρητικά εργαλεία της δουλειάς τους. Όχι σπάνια, η κριτική διάσταση εγκαταλείπεται σπίτι τους, προκειμένου να εξυπηρετηθούν αυτάρεσκα οι επιδιώξεις της συγκυρίας· που, φευ (!), δεν βοηθάει η ρημάδα διόλου…

Ας θυμηθούμε εδώ ποια στάση κράτησαν πολλοί από τους συστημικούς δημοσιολογούντες στην αντιφασιστική προσπάθεια των τελευταίων ετών. Αναπαρήγαγαν, ή έστω συναίνεσαν, τη «θεωρία των δύο άκρων», ενώ υποτίμησαν παραδειγματικά την άνοδο του νεοναζισμού ως συνάρτηση της κρίσης σε επιμέρους κοινωνικά στρώματα. Ανέχτηκαν τη σκληρή Ακροδεξιά του Μπαλτάκου και τη σαμαρική αμετροέπεια για να «αποφύγουν τα χειρότερα» κατ’ αυτούς, αλλά σήμερα κατακεραυνώνουν άτεγκτοι τους ΑΝ.ΕΛΛ. Απέστρεψαν τα μάτια από την ανθρωπιστική κρίση, σημασιοδότησαν ως «λαϊκισμό» κάθε φωνή εναντίωσης στα mainstream, αντιτάχτηκαν σε κάθε μορφή κοινωνικού ριζοσπαστισμού, ταύτισαν τις λαϊκές αντιδράσεις με τα μπάχαλα, στοιχήθηκαν πίσω από κάθε φανφάρα της προηγούμενης συγκυβέρνησης, λοιδόρησαν ανερμάτιστα την προσπάθεια δημιουργίας ενός μετώπου κοινωνικής σωτηρίας και τώρα αγωνιούν για όσα τεκταίνονται.

Το δάκρυ ενός νέου πρωθυπουργού που λυγίζει πρόσκαιρα από το βάρος των –ιστορικών– στιγμών είναι πέτσινο. Ο συνταγματικός πατριωτισμός που πάει να στηθεί ως οικοδόμημα –ερήμην τους είναι η αλήθεια– απαξιώνεται ως μούφα.

Για μένα, όλα είναι ερμηνεύσιμα, αλλά ya basta! Όσο η κυβέρνηση επιμένει (υπό τη σφοδρή λαϊκή πίεση) στη σκληρή διαπραγμάτευση, διαβάζω φιλιππικούς δριμείς για εκείνους που μας σέρνουν στον γκρεμό και μετωπικά στη θανάσιμη σύγκρουση. Άμα κάνει να στρίψει λίγο, ξεκινάει η «θεωρία της κωλοτούμπας» και του ανερμάτιστου Τσίπρα ή του ανεύθυνου Βαρουφάκη. Μονά-ζυγά δικά τους, που λέγανε παλιά στα πειραγμένα μπαρμπούτια.

Μα η κοινωνία δεν συμφωνεί μαζί τους. Βλέπει τα καυδιανά δίκρανα και στηρίζει. Ο γνωστός φιλοσυριζαϊκός ΣΚΑΙ (lol) πρόσφατα σε δημοσκόπηση παρέθεσε αδιανόητα,περονικά θα έλεγα για να αστειευτώ, ποσοστά αποδοχής των προσπαθειών της νέας κυβέρνησης. Against all odds. Κι όμως όλο αυτό εκβάλλει ψυχοπαθολογικά σε μια γενικευμένη ένταση για τους branded «ευρωπαϊστές». Νιώθουν διωκόμενοι στη νέα κατάσταση. Από τα ορεινά του μπαρουτοκαπνισμένου Φίλιον ώς τα πεδινά που ορίζουν τα έμπεδα καφέ της πλατείας Αγίας Ειρήνης, συγκροτούν σέχτες ιδεολογικής αντίστασης απέναντι στον «κομμουνισμό» (!), χλευάζουν τους νεόκοπους βρομύλους που κάθονται στα κυβερνητικά έδρανα, αναπαράγουν ακαταπόνητοι κάθε άρθρο που πλήττει τις τρέχουσες επιλογές της χώρας τους, μοιράζονται νοερά ως κοινό σημείο αναφοράς μια φαντασιακή «Ευρώπη» (που όλοι οι άλλοι άφρονες την «απορρίπτουν»), σαρκάζουν με εσωτερικούς (δικούς τους) κώδικες τους απέναντι βασιβουζούκους (δηλαδή εμάς), κουνάνε επιτιμητικά το δάχτυλο στους ανόητους (δηλαδή εμάς), που δεν βλέπουν τα ευγενή συναισθήματα αλλά και το δίκιο-βουνό των Ευρωπαίων εταίρων-δανειστών μας (συνοψίζεται στο pacta sunt servanda)· θα τολμούσα μάλιστα να πω ότι (κάποιοι) επιδεικνύουν ακόμη και αντικοινωνικές συμπεριφορές.

Πώς αλλιώς να αξιολογήσω, μένοντας κόσμιος, όλους αυτούς που δίνουν ημιδημόσια συγχαρητήρια στον Σώυμπλε και στον Ντάισελμπλουμ που «δεν μασάνε»; Εκείνους οι οποίοι όταν τους επισημαίνεις πως η χώρα μάχεται μέχρις εσχάτων (μ’ ό,τι έχει και δεν έχει) και πως τέτοιες συμπεριφορές αποδυναμώνουν την υπέρ πάντων προσπάθεια, σου απαντούν πως περιστέλλεις το δικαίωμά τους στην ελεύθερη έκφραση. Στη συνέχεια, κάθε δημόσια επίκληση της κυβέρνησης ή οποιουδήποτε άλλου στη «λαϊκή κυριαρχία» σχολιάζεται από τους ίδιους ως απόπειρα χάλκευσης ενός οιονεί φασιστικού λόγου με παραπομπές στον Μεσοπόλεμο. Πρόκειται άραγε για εποικοδομητική, θεμιτή, κριτική που κάποιοι, ορκισμένοι ίσως σταλινικοί, προσπαθούν να περιστείλουν;… Άλλοι στοχαστικότεροι, με τα μάτια στο έδαφος και σφιγμένα τα δόντια, ματώνοντας τα ούλα, εύχονται σιγαλόφωνα «καλή επιτυχία – για το καλό της χώρας μας». Πριν προσθέσουν, απαρεγκλίτως, πως φοβούνται πολύ ένα «νέο 1897» ή και ένα «νέο 1922».

Εν γένει, αμφότεροι εκτίθενται. Και ειλικρινά δεν καταλαβαίνω αν έχουν επίγνωση για το πού έχουν πια μετατοπιστεί. Δίνουν μάχες οπισθοφυλακών –με τον πόλεμο σ’ αυτή τη συγκυρία να έχει πια χαθεί– για όσα μετά μανίας υπεράσπισαν. Συνοψισμένα στην «παλιά κατάσταση» του πενταετούς βαλτώματος, υπό την κυριαρχία του αδιαμφισβήτητου δόγματος «δεν υπάρχει άλλη επιλογή». Κάθε προσπάθεια «είναι μάταιη», «καταστροφική» και άλλα συναφή.

Ρητορικά φιλελεύθεροι ή πρώην σοσιαλδημοκράτες (επί της ουσίας βέβαια το ξανασυζητάμε αυτό), μεταλλάσσονται ταχύτατα σε πυλώνες μιας σκληρής συντηρητικής ιδεολογίας με πραγματικά φοβικά χαρακτηριστικά και καθεστωτικό χαρακτήρα. Ας μην ανησυχούν όμως, δεν επίκειται κάποια ιδεολογική δίωξη όπως φαντασιώνονται μεταξύ τους. Ούτε «Μελιγαλάς», ούτε «γουναράδικα», ούτε «κρεμάλες» κ.λπ. δεν παίζει να στηθούνε, τίποτα μπινελίκια πιθανώς να τρώνε στο facebook και στο twitter. Από χύδην περιφερόμενους Φιλισταίους.

Κατά την άποψή μου, είναι θέμα χρόνου είτε να ξεκολλήσουν από το αδιέξοδό τους είτε να περιθωριοποιηθούν ανεπίστροφα. Εάν δεν μπορέσουν να κατανοήσουν πως το κοινωνικό τζίνι έχει βγει από το κοινοβουλευτικό λυχνάρι και δεν εγκλωβίζεται πάλιμέσα (τουλάχιστον όχι αβαβά). Ώς τότε, θα αποτελούν (για κάμποσους από εμάς) αγαπημένους τόπους (loci) πολιτικού ετεροπροσδιορισμού και ανελέητου χαβαλέ επίσης. Κάτι είναι κι αυτό στους ενδιαφέροντες καιρούς που διάγουμε…

A.BLAXOS

ΣΥΜΠΑΤΡΙΩΤΗΣ

ΣΥΜΠΑΤΡΙΩΤΗΣ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΕ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΥΠΟΦΕΡΕΙ.......

Όλος» ο κόσμος μας αν και συνυφασμένος με το σώμα είναι συνείδηση. Είμαστε και ταυτιζόμαστε μέσα από την συνείδηση. Συνεπώς η συνείδηση είναι ο παράγοντας που θέτει στόχους και πρότυπα.
Αν δεν τοποθετηθούμε απέναντι στη συνείδηση ορθά δεν θα τοποθετηθούμε σωστά πουθενά.
Δεν θα έχουμε αντίληψη για το ουσιώδες διακύβευμα στο πεδίο των αιτιών του. Θα «αγνοούμε τον εαυτό και τον οίκο του».

Για να αποφύγουμε την «γνωστική» και νοητική σύγχυση για το τι είναι συνείδηση μπορούμε να την ορίσουμε απ’ αρχής ως τρόπο αναφοράς ή τροπική αναφορά. Έτσι ερχόμαστε κοντά σε μια σύνθεση της Καντιανής προσέγγισης [1] με την υπερβατική επίγνωση του Χούσσερλ και την φασματική ανάδειξη και φύση της συνείδησης. Διατηρούμε όμως τον ορίζοντα ανοικτό και με λιγότερη δέσμευση.

Αυτοδιακυβέρνηση και δεσμευτικό πεδίο πλάνης
Όμως για να αναζητήσουμε το πεδίο αυτοδιακυβέρνησής μας αντιμετωπίζουμε ένα πολύμορφο και εξαιρετικά δεσμευτικό πεδίο πλάνης.

• Κατ’ αρχήν η ίδια η συνείδηση αναπτύσσεται σε πολλά πεδία και επίπεδα ή διαστάσεις με διαφορετικό μέτρο αναλογίας

• Κατά δεύτερο λόγο τίθεται το ερώτημα του τι είναι η ίδια η συνείδηση και εδώ αναπτύσσονται πολλές προσεγγίσεις

• Τέλος πριν προσεγγίσουμε το ζήτημα της μεθόδου και του σκοπού τίθεται πλέον το ζήτημα της σχέσης με την ζωή, τον θάνατο, τον χρόνο και την φύση του όντος. Αυτό είναι θεμελιώδες πρόβλημα. Είναι το πέρασμα από την κοιλάδα του μηδενισμού και της βασάνου των ελπίδων, και των επιθυμιών και των ειδωλικών ή μορφικών ταυτίσεων και αναγκών.

Ελευθερία υπό τον όρο της αβλάβειας
Προφανώς αν υπάρχει εκστατική συνείδηση -χωρίς παρενέργειες και χωρίς συμβατικές δεσμεύσεις- αυτή αποτελεί μια έξοδο απελευθερωτική από τα εξαθλιωτικά έλκη και άλγη, άγη και άγχη. Μια τέτοια συνείδηση μπορεί να τεθεί σαφώς απ’ αρχής ως στόχος, χωρίς να λογοδοτεί σε ορισμούς (φιλοσοφικούς, κοινωνικούς, ψυχολογικούς, ιατρονευροεπιστημονικούς ή φονταμενταλιστικούς).

Τα εσωτερικά-υπερβατικά ψυχικά και κοινωνιολογικά πεδία αναφοράς μιας τέτοιας συνείδησης είμαστε εμείς και η ελευθερία μας υπό τον όρο της αβλάβειας. Το πρόβλημα όμως είναι ότι έχουμε μια βαριά κληρονομιά προσκόλλησης σε είδωλα και διεργασίες αναφοράς. Η εργασία λοιπόν στην συνείδηση και στον εαυτό είναι αναγκαία και μετουσιωτικά επαχθής.

Αν υπάρχει πεδίο, διάσταση, επίπεδο, κέντρο συνείδησης, ή ακόμη διεργασία, τρόπος ή αναφορά που να είναι «βαθύτερη» ή «υψηλότερη» από περιοριστικές συνιστώσες -όπως είναι ο χρόνος, ο τρόπος ή οι οντολογικά μηδενιστικές δεσμεύσεις- τότε σαφώς πρέπει να αναζητηθεί και να μελετηθεί. Αυτό αποτελεί τον ορίζοντα Ελευθερίας, Απελευθέρωσης και Δικαίωσης της συνείδησης και της ταυτότητας στο μέρος και το Όλο.
Η περιγραφή ενός τέτοιου ορίζοντα έχει επιχειρηθεί ίσως αρκετές φορές. Μια κλασική περιγραφή του στην παγκόσμια φιλολογία βρίσκεται στην Πέμπτη Ονειροπόληση του Ζαν Ζακ Ρουσσώ:

«Μα αν υπάρχει μια κατάσταση όπου η ψυχή βρίσκει ένα στήριγμα αρκετά γερό για να αναπαυτεί ολόκληρη και να συγκεντρώσει εκεί όλη της την ύπαρξη, χωρίς να έχει ανάγκη να θυμηθεί το παρελθόν ή να πηδήξει στο μέλλον,...
...όπου το παρόν διαρκεί πάντα χωρίς ωστόσο να σημειώνεται η διάρκειά του και χωρίς κανένα ίχνος διαδοχής, χωρίς κανένα άλλο αίσθημα στέρησης ή ικανοποίηση, χαράς ή λύπης, πόθου ή φόβου της ύπαρξής μας, και που αυτό μόνο το αίσθημα να μπορεί να την γεμίζει ολόκληρη, όσο αυτή η κατάσταση διαρκεί, αυτός που βρίσκεται μέσα της μπορεί να ονομαστεί ευτυχισμένος, όχι με μια ευτυχία ατελή, φτωχή και σχετική, σαν κι αυτή που βρίσκουμε στις χαρές της ζωής, αλλά μια ευτυχία αυτάρκη, τέλεια και γεμάτη, που δεν αφήνει στην ψυχή κανένα κενό που να την κάνει να νιώθει την ανάγκη να το γεμίσει» [2]

Αντίστοιχα στο Συμπόσιο του Πλάτωνα η Διοτίμα επιχειρεί να ανοίξει ένα οραματικό τέτοιο ορίζοντα στην αίσθηση του αρχέτυπα ωραίου. Μπορούμε να χαθούμε σε ιστορικές αναφορές όμως το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να το «ξανά επιχειρήσουμε» ή να το «ξανακάνουμε» όπως είπε ο Καντ [3] όταν είδε πως η Γαλλική Επανάσταση τέλειωσε. Ίσως έτσι δικαιώσουμε τον Σαιν Ζυστ που είχε πει λακωνικά πώς «η επανάσταση θα τελειώσει στην τελειότητα της ευτυχίας». Μόνο που αυτή την φορά θα πρόκειται για μια επανάσταση μέσα μας, για μια βαθύτερη ελευθερία και διεργασία απελευθέρωσης. Μια εσωτερική επανάσταση που θα ορίσει ξανά τον κόσμο και θα βγάλει την θέληση έξω από τον τάφο της, μαζί με την χαρά της αγάπης, στον εκστατικό ορίζοντα της ζωής, στον εαυτό και την Ενιαιότητα του Όντος.

Το τέλος της συνειδησιακής στενότητας, μιζέριας και αθλιότητας
Μπορούμε άραγε να ξεπεράσουμε το βέβαιο του θανάτου της μορφής και να συμπορευτούμε με την αναγκαιότητα του:

• χωρίς φόβο, με χαρά και βαθιά αίσθηση του Είναι,

• χωρίς το μηδενιστικό άγος που εμείς οι ίδιοι οικοδομήσαμε για τα φαινόμενα της ζωής με επιθυμίες μαινόμενες και ολοκληρωτισμούς εσωτερικούς και εξωτερικούς

Αν η συνείδηση είναι η βάση για την αντίληψη του Χρόνου γιατί να μην είναι και η βάση για την υπέρβασή του;

Αν η συνείδηση μας έκλεισε σ’ ένα καβούκι χωριστικότητας και ψευδαίσθησης σαν «αδηφάγος σκαραβαίος» γιατί να μην μπορεί να μας ανοίξει στο Άπειρο του Ενιαίου Εαυτού, του Ενός Εαυτού και Κόσμου, πέρα από την τραγική ιδιοτέλεια και τα πάθη της, σε εκστατική και απελευθερωτική άνευ αιτίας χαρά, σε χαρωπή σχέση με μια νέα και ακατάβλητη αίσθηση ομορφιάς και αφθονίας;

Μια τέτοια συνείδηση δεν θα έβλαπτε μέσα από καμία διαχειριστική ανάγκη, καθώς δεν θα έχανε την αίσθηση της δικαιοσύνης, ούτε την διανοητική οξυδέρκεια και την ουσιαστική αποτελεσματική μεθοδικότητα. Οι ικανότητες αυτές παραμένουν ενστικτώδεις σε μια συνείδηση που επιλύει τον φόβο της εκμηδένισης και διαθέτει αφθονία κινήτρου και σχέσης με την πραγματικότητα. Είναι εκτενέστερη, ζωτικότερη, ελεύθερη και απελευθερωτική.

Δεν ήρθε η ώρα για το τέλος της συνειδησιακής στενότητας, μιζέριας και αθλιότητας; Μια ανάλογα νέα συνείδηση, μια αναζωογονητική συνείδηση δεν αποτελεί και μια νέα αφετηρία για την θεραπεία των βαθύτερων όπως και των εξωτερικών πλανητικών προβλημάτων;

Μια τέτοια συνείδηση δεν καθίσταται μέρος των προσωπικών, ομαδικών και παγκόσμιων προβλημάτων. Αντίθετα μια τέτοια συνείδηση καθίσταται θεραπευτής των προβλημάτων και υπηρέτης του Υπάρχοντος Όλου.

Από την ώρα που ακόμη και με την περιοριστική αντίληψη της τρέχουσας ιατρικής, νευροεπιστήμης, ο εγκέφαλος και το νευρικό σύστημα αποτελούν ουσιώδεις φορείς οργανικής ανάδρασης και διακυβέρνησης δεν έχουμε τίποτε να φοβηθούμε από μια διακριτική και φιλική στην επικοινωνία νέα συνείδηση.

Δεν είναι πραγματικά νέα συνείδηση εκείνη που χαρακτηρίζεται από ένα αδιάκριτο «αισιόδοξο» ολοκληρωτισμό θετικότητας ως προς την έκβαση των κρίσεων και της δοκιμασίας των μορφών. Είναι φανερό πώς πίσω από μια συνείδηση που είναι «σταθερά» αισιόδοξη και «θετική» στη σκέψη και που επενδύει στο αδιάκριτο «καλώς έχειν» των μορφών –παραβλέποντας τους προφανείς κινδύνους- συνήθως κρύβει ένα φόβο, μια κρυμμένη αφετηρία από τις τραγικές ιδιοτέλειες μας και τις τραγικότητες της κοινωνικής φύσης και του κόσμου. Μια τέτοιου είδους «αισιοδοξία» υποχρεώνεται συχνά σε μεταπτώσεις και έχει κρυμμένη διπολικά την μανία και την κατάθλιψη.

Χρειαζόμαστε το πέρασμα της Ίριδας [4] από τον κόσμο των παροδικών μορφών προς μια διαφορετική συνείδηση ή αναφορά στην ύπαρξη. Χρειαζόμαστε την Ανταχκαράνα ή το Ουράνιο Τόξο του Πνεύματος.

Υπό αυτή την διάσταση μπορούμε στο βάθος της συνείδησης να προσεγγίσουμε -με νέα καθαρότητα- την θέληση, τον σκοπό και την οντότητα μέσα στην Ενότητα της Πραγματικότητας.

Σαφώς λοιπόν χρειάζεται εργασία ή ορθή ασκητική της συνείδησης με Χαρά, με ζωτική αίσθηση ομορφιάς της ύπαρξης και με νέα αίσθηση ζωής. Το βάθος αυτής της συνείδησης αποτελεί μια βαθιά συμφωνία με την αίσθηση του Πραγματικού, ελεύθερη από τις επιθυμίες. Έτσι αναδεικνύεται μια βαθιά αίσθηση ειρήνης.

Ταυτόχρονα όμως αυτό το βάθος είναι αναιρετικό, αφαιρετικό, δεν δεσμεύεται στην αδράνεια και κυρίως στην επιθυμία της, Αυτό το αφαιρετικό βάθος δεν δεσμεύεται συνεπώς στην μορφή και αποτελεί την βαθιά δύναμη αλλαγής που συνδυάζει τον ευαίσθητο μερισμό και την διακριτική ελευθερία.

Έτσι λοιπόν μια βαθιά ειρήνη επιφέρει βαθιές αλλαγές, αποστατικοποιεί -ποιοτικά και σιωπηλά- την ίδια την συνείδηση.

Με Χαρά λοιπόν χωρίς επιθυμία, βουλιμία, αδημονία αναφοράς και γνώσης σε αποτελέσματα. Έτσι θα ανακαλύψουμε την προοπτική συνειδητότητας και σχέσης.

Όσοι «μπορούμε» ας το επιχειρήσουμε στον δρόμο της Εσωτερικής Μερισματικής Ανάδειξης του Όντος και της μεταμόρφωσης της καθημερινής ζωής και του ειδωλοποιημένου συστήματος.

Επιγραμματικά

• Η συνείδηση είναι ο παράγοντας που θέτει στόχους και πρότυπα. Αν δεν τοποθετηθούμε απέναντι στη συνείδηση ορθά δεν θα τοποθετηθούμε σωστά πουθενά

• Έχει έρθει η ώρα μιας επανάστασης μέσα μας, για μια βαθύτερη ελευθερία και διεργασία απελευθέρωσης

• Χρειάζεται εργασία ή ορθή ασκητική της συνείδησης με Χαρά, με ζωτική αίσθηση ομορφιάς της ύπαρξης και με νέα αίσθηση ζωής. Το βάθος αυτής της συνείδησης αποτελεί μια βαθιά συμφωνία με την αίσθηση του Πραγματικού, ελεύθερη από τις επιθυμίες. Έτσι αναδεικνύεται μια βαθιά αίσθηση ειρήνης

• Με Χαρά χωρίς επιθυμία, βουλιμία, αδημονία αναφοράς και γνώσης σε αποτελέσματα. Έτσι θα ανακαλύψουμε την προοπτική συνειδητότητας και σχέσης

Σ' έχω βρεί... και σε χάνω

http://www.patris.gr/articles/191636?PHPSESSID=kd0qlu7esoosfsf5ch71f8np56