Πολλή μελάνη χύθηκε αυτό τον καιρό για τα επεισόδια σε ΑΘΗΝΑ και άλλες πόλεις

Πολλή λάσπη για όσους τόλμησαν να πουν το αυτονόητο , ότι δηλαδή η βία γεννά τη βία και ότι πέρα από την καταδίκη της καλό είναι να βλέπουμε τα αίτια που την θρέφουν.

Περίσσεψε  πάλι ο μικροαστισμός και λιγόστεψαν δραματικά οι γενναίες φωνές( με ελάχιστες εξαιρέσεις όπως αυτή του Αρχιεπισκόπου Ιερώνυμου)

Οι αριστεροί και δη της ανανεωτικής αριστεράς κατηγορηθήκαν ότι στέργουν τα παιδιά με τις κουκούλες και χαϊδεύουν  τ αυτιά τους (τι έκφραση!) κάτω απ αυτές!?

Σ αυτούς τους νοικοκυραίους που διατείνονται αυτά και τ άλλα είχε απαντήσει κατά το πρόσφατο παρελθόν με τρόπο καταπληκτικό ένας πνευματικός άνθρωπος του συντηρητικού χώρου που όμως είχε την τόλμη και την αρετή που έχει ο ελεύθερα σκεπτόμενος  άνθρωπος .

 

Ιδού τι έγραφε το 1986 ο Μάνος Χατζιδάκις στο περιοδικό «ΤΕΤΑΡΤΟ» με τον τίτλο «ΜΙΑ ΜΩΒ ΣΚΙΑ»:

 

«Μια μοβ σκιά Μαΐου ξάπλωσε στον τόπο. Όσα συνέβησαν στα Εξάρχεια και στη Νομική Σχολή. Και στην οδό Σκουφά και Σόλωνος, Μαυρομιχάλη και Ιπποκράτους ενόχλησαν τους Έλληνες πολίτες και αγανάκτησαν τον Τύπο ολόκληρο. Γιατί δεν τους εξολοθρεύουν και δεν τους σπάνε το κεφάλι. Γιατί δεν ρίχνουν δακρυγόνα. Και η Σύγκλητος και οι φοιτητές όλων των παρατάξεων, όλοι αγανακτισμένοι με τα τριάντα-εκατό παιδιά που δεν το βάζουν κάτω, δεν εννοούν να παραδεχτούν πως η όποια ελευθερία ανήκει μόνο στους αστυνομικούς και τους ηλικιωμένους. Που δεν μπορούν να αντιληφθούν γιατί καταδιώκονται αδιάκοπα, προπηλακίζονται ατελείωτα και συνεχώς υποχρεούνται να δέχονται εξευτελισμούς. Και ο προπηλακισμός αρχίζει από τον δάσκαλο, τον επιστάτη του σχολείου, από τον οδηγό και τον εισπράκτορα του λεωφορείου, από τον καθηγητή και τον δημόσιο λειτουργό έως τον δημόσιο υπάλληλο, από τους αξιωματικούς και εκπαιδευτές στο κέντρο κατατάξεως έως τον τυχαίο μοτοσικλετιστή της τροχαίας που θα του ζητήσει άδειες, ταυτότητες και πιστοποιητικά. Εως τον γιατρό του νοσοκομείου που θα τον πάνε σηκωτό ύστερα από τη γροθιά του οργάνου της τάξεως. Και το γνωρίζουμε πολύ καλά.

Εξύβριση αρχής -έτσι ονομάζεται η απαίτηση εξηγήσεων. Χειροδικία κατά της αρχής -έτσι είθισται να αποκαλείται η ενστικτώδης κίνηση του αμυνόμενου νέου. Και η ιστορία δεν έχει τέλος. Η ανωνυμία και η εισαγγελική αρχή θα του προσφέρουν ή μια τραυματική αγανάκτηση ισόβια ή τον επιζητούμενο από την πολιτεία ευνουχισμό του. Αυτή είναι μια καθημερινή πραγματικότητα και δυστυχώς γνησίως ελληνική τα πρόσφατα και τελευταία σαράντα χρόνια -όσα είχα δηλαδή την ευτυχία να ζήσω ως επώνυμος πολίτης εις τούτον τον ένδοξον κατά τα άλλα τόπον μας.

Μια μοβ σκιά Μαΐου σκέπασε την Αθήνα. Κι όμως, δεν βρέθηκε ένας δημοσιογράφος, μία εφημερίδα να αγανακτήσει και να διαμαρτυρηθεί, να καταγγείλει την αλήθεια γι' αυτό το τρίγωνο του αίσχους. Σκουφά, Μαυρομιχάλη και Ιπποκράτους. Και άρχισε μια σκόπιμη, ύποπτη και έντεχνη σύγχυση τριών ασχέτων μεταξύ των περιπτώσεων. Οι νεαροί των Εξαρχείων να παρουσιάζονται ίδιοι με τους αλήτες των γηπέδων, τους επονομαζόμενους χούλιγκαν, και επιπλέον να καλλιεργείται η εντύπωση στην κοινή γνώμη, με στήλες ολόκληρες των θλιβερών εφημερίδων μας, ότι οι νέοι αυτοί, οι αναρχικοί, είναι οι βομβιστές και ίσως οι πιθανοί δράστες των δολοφονιών ή εμπρησμών. Και φυσικά, όταν με το καλό τελειώσει η δίωξη των εκατό, σαράντα ή είκοσι παιδιών και η όλη επιχείρηση στεφθεί με "επιτυχία", να πάρει τις διαστάσεις ενός πραγματικού θριάμβου... κατά του εγκλήματος. Την ίδια ώρα που δολοφονούνται εκδότες και οι δολοφόνοι δεν ανευρίσκονται. Δολοφονούνται πολίτες και οι δολοφόνοι δεν αποκαλύπτονται. Πεθαίνουν νέοι από ξυλοδαρμούς και οι δράστες κυκλοφορούν ανενόχλητοι και, τέλος, δεν... ανακαλύπτονται.

Την ίδια ώρα η πολιτεία αγανακτεί διότι υπάρχουν μερικά ζωντανά της κύτταρα που αντιδρούν άτεχνα, ανοργάνωτα, ίσως μ' αφέλεια, σ' όλην αυτή την οργανωμένη κρατική ασχήμια, αντί να βλογάμε τον Θεό που βρίσκονται ακόμη μερικοί που δεν συνήθισαν στην "παρουσία του τέρατος". (...) Κορίτσια κι αγόρια με γυαλιά, έτσι καθώς κοιτάτε με απορία και αγανάκτηση για ό,τι συμβαίνει γύρω σας, είμαι μαζί σας. Και σας αγαπώ».