Τρίτη 22 Νοεμβρίου 2011

Όλος» ο κόσμος μας αν και συνυφασμένος με το σώμα είναι συνείδηση. Είμαστε και ταυτιζόμαστε μέσα από την συνείδηση. Συνεπώς η συνείδηση είναι ο παράγοντας που θέτει στόχους και πρότυπα.
Αν δεν τοποθετηθούμε απέναντι στη συνείδηση ορθά δεν θα τοποθετηθούμε σωστά πουθενά.

Δεν θα έχουμε αντίληψη για το ουσιώδες διακύβευμα στο πεδίο των αιτιών του. Θα «αγνοούμε τον εαυτό και τον οίκο του».

Για να αποφύγουμε την «γνωστική» και νοητική σύγχυση για το τι είναι συνείδηση μπορούμε να την ορίσουμε απ’ αρχής ως τρόπο αναφοράς ή τροπική αναφορά. Έτσι ερχόμαστε κοντά σε μια σύνθεση της Καντιανής προσέγγισης [1] με την υπερβατική επίγνωση του Χούσσερλ και την φασματική ανάδειξη και φύση της συνείδησης. Διατηρούμε όμως τον ορίζοντα ανοικτό και με λιγότερη δέσμευση.

Αυτοδιακυβέρνηση και δεσμευτικό πεδίο πλάνης
Όμως για να αναζητήσουμε το πεδίο αυτοδιακυβέρνησής μας αντιμετωπίζουμε ένα πολύμορφο και εξαιρετικά δεσμευτικό πεδίο πλάνης.

  • Κατ’ αρχήν η ίδια η συνείδηση αναπτύσσεται σε πολλά πεδία και επίπεδα ή διαστάσεις με διαφορετικό μέτρο αναλογίας
  • Κατά δεύτερο λόγο τίθεται το ερώτημα του τι είναι η ίδια η συνείδηση και εδώ αναπτύσσονται πολλές προσεγγίσεις
  • Τέλος πριν προσεγγίσουμε το ζήτημα της μεθόδου και του σκοπού τίθεται πλέον το ζήτημα της σχέσης με την ζωή, τον θάνατο, τον χρόνο και την φύση του όντος. Αυτό είναι θεμελιώδες πρόβλημα. Είναι το πέρασμα από την κοιλάδα του μηδενισμού και της βασάνου των ελπίδων, και των επιθυμιών και των ειδωλικών ή μορφικών ταυτίσεων και αναγκών.

Ελευθερία υπό τον όρο της αβλάβειας
Προφανώς αν υπάρχει εκστατική συνείδηση -χωρίς παρενέργειες και χωρίς συμβατικές δεσμεύσεις- αυτή αποτελεί μια έξοδο απελευθερωτική από τα εξαθλιωτικά έλκη και άλγη, άγη και άγχη. Μια τέτοια συνείδηση μπορεί να τεθεί σαφώς απ’ αρχής ως στόχος, χωρίς να λογοδοτεί σε ορισμούς (φιλοσοφικούς, κοινωνικούς, ψυχολογικούς, ιατρονευροεπιστημονικούς ή φονταμενταλιστικούς).

Τα εσωτερικά-υπερβατικά ψυχικά και κοινωνιολογικά πεδία αναφοράς μιας τέτοιας συνείδησης είμαστε εμείς και η ελευθερία μας υπό τον όρο της αβλάβειας. Το πρόβλημα όμως είναι ότι έχουμε μια βαριά κληρονομιά προσκόλλησης σε είδωλα και διεργασίες αναφοράς. Η εργασία λοιπόν στην συνείδηση και στον εαυτό είναι αναγκαία και μετουσιωτικά επαχθής.

Αν υπάρχει πεδίο, διάσταση, επίπεδο, κέντρο συνείδησης, ή ακόμη διεργασία, τρόπος ή αναφορά που να είναι «βαθύτερη» ή «υψηλότερη» από περιοριστικές συνιστώσες -όπως είναι ο χρόνος, ο τρόπος ή οι οντολογικά μηδενιστικές δεσμεύσεις- τότε σαφώς πρέπει να αναζητηθεί και να μελετηθεί. Αυτό αποτελεί τον ορίζοντα Ελευθερίας, Απελευθέρωσης και Δικαίωσης της συνείδησης και της ταυτότητας στο μέρος και το Όλο.
Η περιγραφή ενός τέτοιου ορίζοντα έχει επιχειρηθεί ίσως αρκετές φορές. Μια κλασική περιγραφή του στην παγκόσμια φιλολογία βρίσκεται στην Πέμπτη Ονειροπόληση του Ζαν Ζακ Ρουσσώ:

«Μα αν υπάρχει μια κατάσταση όπου η ψυχή βρίσκει ένα στήριγμα αρκετά γερό για να αναπαυτεί ολόκληρη και να συγκεντρώσει εκεί όλη της την ύπαρξη, χωρίς να έχει ανάγκη να θυμηθεί το παρελθόν ή να πηδήξει στο μέλλον,...
...όπου το παρόν διαρκεί πάντα χωρίς ωστόσο να σημειώνεται η διάρκειά του και χωρίς κανένα ίχνος διαδοχής, χωρίς κανένα άλλο αίσθημα στέρησης ή ικανοποίηση, χαράς ή λύπης, πόθου ή φόβου της ύπαρξής μας, και που αυτό μόνο το αίσθημα να μπορεί να την γεμίζει ολόκληρη, όσο αυτή η κατάσταση διαρκεί, αυτός που βρίσκεται μέσα της μπορεί να ονομαστεί ευτυχισμένος, όχι με μια ευτυχία ατελή, φτωχή και σχετική, σαν κι αυτή που βρίσκουμε στις χαρές της ζωής, αλλά μια ευτυχία αυτάρκη, τέλεια και γεμάτη, που δεν αφήνει στην ψυχή κανένα κενό που να την κάνει να νιώθει την ανάγκη να το γεμίσει»
[2]

Αντίστοιχα στο Συμπόσιο του Πλάτωνα η Διοτίμα επιχειρεί να ανοίξει ένα οραματικό τέτοιο ορίζοντα στην αίσθηση του αρχέτυπα ωραίου. Μπορούμε να χαθούμε σε ιστορικές αναφορές όμως το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να το «ξανά επιχειρήσουμε» ή να το «ξανακάνουμε» όπως είπε ο Καντ [3] όταν είδε πως η Γαλλική Επανάσταση τέλειωσε. Ίσως έτσι δικαιώσουμε τον Σαιν Ζυστ που είχε πει λακωνικά πώς «η επανάσταση θα τελειώσει στην τελειότητα της ευτυχίας». Μόνο που αυτή την φορά θα πρόκειται για μια επανάσταση μέσα μας, για μια βαθύτερη ελευθερία και διεργασία απελευθέρωσης. Μια εσωτερική επανάσταση που θα ορίσει ξανά τον κόσμο και θα βγάλει την θέληση έξω από τον τάφο της, μαζί με την χαρά της αγάπης, στον εκστατικό ορίζοντα της ζωής, στον εαυτό και την Ενιαιότητα του Όντος.

Το τέλος της συνειδησιακής στενότητας, μιζέριας και αθλιότητας
Μπορούμε άραγε να ξεπεράσουμε το βέβαιο του θανάτου της μορφής και να συμπορευτούμε με την αναγκαιότητα του:

  • χωρίς φόβο, με χαρά και βαθιά αίσθηση του Είναι,
  • χωρίς το μηδενιστικό άγος που εμείς οι ίδιοι οικοδομήσαμε για τα φαινόμενα της ζωής με επιθυμίες μαινόμενες και ολοκληρωτισμούς εσωτερικούς και εξωτερικούς

Αν η συνείδηση είναι η βάση για την αντίληψη του Χρόνου γιατί να μην είναι και η βάση για την υπέρβασή του;

Αν η συνείδηση μας έκλεισε σ’ ένα καβούκι χωριστικότητας και ψευδαίσθησης σαν «αδηφάγος σκαραβαίος» γιατί να μην μπορεί να μας ανοίξει στο Άπειρο του Ενιαίου Εαυτού, του Ενός Εαυτού και Κόσμου, πέρα από την τραγική ιδιοτέλεια και τα πάθη της, σε εκστατική και απελευθερωτική άνευ αιτίας χαρά, σε χαρωπή σχέση με μια νέα και ακατάβλητη αίσθηση ομορφιάς και αφθονίας;

Μια τέτοια συνείδηση δεν θα έβλαπτε μέσα από καμία διαχειριστική ανάγκη, καθώς δεν θα έχανε την αίσθηση της δικαιοσύνης, ούτε την διανοητική οξυδέρκεια και την ουσιαστική αποτελεσματική μεθοδικότητα. Οι ικανότητες αυτές παραμένουν ενστικτώδεις σε μια συνείδηση που επιλύει τον φόβο της εκμηδένισης και διαθέτει αφθονία κινήτρου και σχέσης με την πραγματικότητα. Είναι εκτενέστερη, ζωτικότερη, ελεύθερη και απελευθερωτική.

Δεν ήρθε η ώρα για το τέλος της συνειδησιακής στενότητας, μιζέριας και αθλιότητας; Μια ανάλογα νέα συνείδηση, μια αναζωογονητική συνείδηση δεν αποτελεί και μια νέα αφετηρία για την θεραπεία των βαθύτερων όπως και των εξωτερικών πλανητικών προβλημάτων;

Μια τέτοια συνείδηση δεν καθίσταται μέρος των προσωπικών, ομαδικών και παγκόσμιων προβλημάτων. Αντίθετα μια τέτοια συνείδηση καθίσταται θεραπευτής των προβλημάτων και υπηρέτης του Υπάρχοντος Όλου.

Από την ώρα που ακόμη και με την περιοριστική αντίληψη της τρέχουσας ιατρικής, νευροεπιστήμης, ο εγκέφαλος και το νευρικό σύστημα αποτελούν ουσιώδεις φορείς οργανικής ανάδρασης και διακυβέρνησης δεν έχουμε τίποτε να φοβηθούμε από μια διακριτική και φιλική στην επικοινωνία νέα συνείδηση.

Δεν είναι πραγματικά νέα συνείδηση εκείνη που χαρακτηρίζεται από ένα αδιάκριτο «αισιόδοξο» ολοκληρωτισμό θετικότητας ως προς την έκβαση των κρίσεων και της δοκιμασίας των μορφών. Είναι φανερό πώς πίσω από μια συνείδηση που είναι «σταθερά» αισιόδοξη και «θετική» στη σκέψη και που επενδύει στο αδιάκριτο «καλώς έχειν» των μορφών –παραβλέποντας τους προφανείς κινδύνους- συνήθως κρύβει ένα φόβο, μια κρυμμένη αφετηρία από τις τραγικές ιδιοτέλειες μας και τις τραγικότητες της κοινωνικής φύσης και του κόσμου. Μια τέτοιου είδους «αισιοδοξία» υποχρεώνεται συχνά σε μεταπτώσεις και έχει κρυμμένη διπολικά την μανία και την κατάθλιψη.

Χρειαζόμαστε το πέρασμα της Ίριδας [4] από τον κόσμο των παροδικών μορφών προς μια διαφορετική συνείδηση ή αναφορά στην ύπαρξη. Χρειαζόμαστε την Ανταχκαράνα ή το Ουράνιο Τόξο του Πνεύματος.

Υπό αυτή την διάσταση μπορούμε στο βάθος της συνείδησης να προσεγγίσουμε -με νέα καθαρότητα- την θέληση, τον σκοπό και την οντότητα μέσα στην Ενότητα της Πραγματικότητας.

Σαφώς λοιπόν χρειάζεται εργασία ή ορθή ασκητική της συνείδησης με Χαρά, με ζωτική αίσθηση ομορφιάς της ύπαρξης και με νέα αίσθηση ζωής. Το βάθος αυτής της συνείδησης αποτελεί μια βαθιά συμφωνία με την αίσθηση του Πραγματικού, ελεύθερη από τις επιθυμίες. Έτσι αναδεικνύεται μια βαθιά αίσθηση ειρήνης.

Ταυτόχρονα όμως αυτό το βάθος είναι αναιρετικό, αφαιρετικό, δεν δεσμεύεται στην αδράνεια και κυρίως στην επιθυμία της, Αυτό το αφαιρετικό βάθος δεν δεσμεύεται συνεπώς στην μορφή και αποτελεί την βαθιά δύναμη αλλαγής που συνδυάζει τον ευαίσθητο μερισμό και την διακριτική ελευθερία.

Έτσι λοιπόν μια βαθιά ειρήνη επιφέρει βαθιές αλλαγές, αποστατικοποιεί -ποιοτικά και σιωπηλά- την ίδια την συνείδηση.

Με Χαρά λοιπόν χωρίς επιθυμία, βουλιμία, αδημονία αναφοράς και γνώσης σε αποτελέσματα. Έτσι θα ανακαλύψουμε την προοπτική συνειδητότητας και σχέσης.

Όσοι «μπορούμε» ας το επιχειρήσουμε στον δρόμο της Εσωτερικής Μερισματικής Ανάδειξης του Όντος και της μεταμόρφωσης της καθημερινής ζωής και του ειδωλοποιημένου συστήματος.

Επιγραμματικά

  • Η συνείδηση είναι ο παράγοντας που θέτει στόχους και πρότυπα. Αν δεν τοποθετηθούμε απέναντι στη συνείδηση ορθά δεν θα τοποθετηθούμε σωστά πουθενά
  • Έχει έρθει η ώρα μιας επανάστασης μέσα μας, για μια βαθύτερη ελευθερία και διεργασία απελευθέρωσης
  • Χρειάζεται εργασία ή ορθή ασκητική της συνείδησης με Χαρά, με ζωτική αίσθηση ομορφιάς της ύπαρξης και με νέα αίσθηση ζωής. Το βάθος αυτής της συνείδησης αποτελεί μια βαθιά συμφωνία με την αίσθηση του Πραγματικού, ελεύθερη από τις επιθυμίες. Έτσι αναδεικνύεται μια βαθιά αίσθηση ειρήνης
  • Με Χαρά χωρίς επιθυμία, βουλιμία, αδημονία αναφοράς και γνώσης σε αποτελέσματα. Έτσι θα ανακαλύψουμε την προοπτική συνειδητότητας και σχέσης


Κυριακή 3 Ιουλίου 2011

ΚΑΛΩΣ ΗΡΘΑΤΕ!!!!!!!!! ΑΛΕΣΜΑ ΦΕΡΑΤΕ?

ΣΤΟΝ ΑΝΕΜΟΜΥΛΟ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΑΛΕΣΜΑ ΕΙΝΑΙ Η ΨΥΧΗ ΜΑΣ ΠΟΥ ΞΟΔΕΥΕΤΑΙ ΑΠΛΟΧΕΡΑ

AGIA TRIADA HRAKLEIO

AGIA TRIADA HRAKLEIO